Thea woont in de langdurige ouderenpsychiatrie, heeft een eigen kamer. Het meeste wat ik zie zijn knuffelbeesten en verhuisdozen waarin denk ik haar spullen zitten, om onbekende reden. Dagelijks komt er begeleiding bij haar voor de noodzakelijke ondersteuning. Activiteiten heeft zij niet en wil zij ook niet. Maar op Laloo zit zij elke week te wachten.
Als ik binnen kom zie ik een slaperige Thea, ze groet deze keer niet. Geen reden voor mij om weer te vertrekken, want present zijn is juist van waarde als iemand ‘ver weg’ is. Ik ga zitten aan het kleine tafeltje en in mijn tas ga ik op zoek naar onbekende mogelijkheden. Wetende dat Thea een creatief persoon is.
Alles maakt geluid. Het papier, het nagelschaartje, de knijpers….het valt onhandig en ik zoek het weer op. Uiteindelijk maakt dat, dat Thea haar ogen opent en kijkt naar wat er gebeurt bij haar aan tafel. Ik schrik een beetje op als zij na een tijdje nieuwsgierig vraagt of zij mag helpen. Thea heeft een manier van praten die mij het gevoel geeft dat zij mij ziet als een vriendinnetje op de kleuterschool en als zodanig stem ik af. Ze vraagt: “Wat voor moois ben jij aan het maken?”
Terwijl wij knippen, kleuren en schrijven en verdwijnen in een bubbel van creativiteit en gezamenlijkheid, vertelt Thea over haar knuffels. Ze hebben een naam en ieder een speciale plek met een reden. Pluto is heel speciaal zegt zij. De grote knuffelhond mag namelijk ‘s- avonds in bed, in haar armen, omdat er niemand is die haar knuffelt. Het raakt mij, dat zij zo aan haar aandacht en liefde moet komen. Misschien zijn er daarom spontaan hartjes uit de rode papiertjes gekomen. Ik geef haar twee hartjes: “Deze is voor jou en de andere is om te geven aan iemand die je lief vindt.” Ik gooi bij het afscheid mijn armen open als ik ga staan. En zonder iets te zeggen wordt het een innige omhelzing en geef ik haar ook kussen ook terug. Vandaag gelukkig ook dus een knuffel van hart tot hart.
