Ik ben op bezoek bij Thea, 81 jaar, zelden komt ze uit haar kamer, ze zit altijd achter haar tafeltje met de gordijnen dicht. Ze vertrouwd weinig mensen, want ze heeft ervaren dat ze alles van je afpakken.
Thea is erg slaperig en valt in slaap. Ik blijf bij haar, dus laat ik Thea dommelen en zoek ik in mijn clownstas naar onbekende mogelijkheden en ik vind papiertjes en een schaar. Ik ga ook aan de tafel zitten en ga iets maken. Ik doe geen moeite om zachtjes te zijn, ik laat bewust wat vallen, praat een beetje in mijzelf. En terwijl ik bezig ben, zie ik uit mijn ooghoeken dat Thea haar ogen weer opent en kijkt naar wat ik aan het doen ben. Ik wacht af.
Uiteindelijk zegt Thea tegen mij: “Wat ben je voor moois aan het maken Laloo, zal ik helpen?” Thea haar manier van praten en aanspreken maakt dat ik meega in deze taal en dit niveau. We worden vriendinnetjes zoals je op de kleuterschool kan zijn en gaan druk bezig met de rode papiertjes. We knippen, kleuren en schrijven en verdwijnen in een bubbel van creativiteit en gezamenlijkheid.
Tijdens het knippen vertelt Thea over haar vele knuffels die ze heeft. Hoe ze heten en hoe iedereen een speciale plek heeft en waarom. En dat ‘s-avonds de grote knuffelhond Pluto bij haar in bed mag, in haar armen, omdat er anders niemand is die haar knuffelt. Ik knik begrijpend en ben er stil van.
Intussen komen er hartjes tevoorschijn uit het papier en is er een hartverwarmende verbondenheid voelbaar tussen Thea en mij. Ik kijk naar Thea en zeg: “Deze twee hartjes zijn voor jou. Je kunt ze geven aan iemand die je lief vindt.” En ineens zie ik de blik in haar ogen veranderen en zegt ze streng: “Ruim je alles wel op!?” Ik besef dat we weer “terug zijn” uit de bubbel, in de waan van de dag.
De spullen zijn samen opgeruimd en Thea zegt: “Kom eens hier Laloo.”. Ik sta op en voor dat ik er erg in heb trekt Thea mij, met een grote glimlach, tegen haar grote lichaam aan en sluit mij in haar armen voor een paar natte kussen en een stevige knuffel.
Een knuffel van hart tot hart.
