“Nee hoor, dat hoef ik niet,” zegt Wout vriendelijk tegen de verzorgende. Lina staat naast de medicijnkar met een lepel en een gevuld klein bekertje in haar hand. Wout ziet mij staan en herhaalt zijn woorden naar mij en knikt met zijn hoofd richting Lina en haar roze goedje. Hij trekt zijn neus op. Ik vermoed zijn mening en hang mijn neus boven het roze papje. Wout moet lachen om het vieze gezicht wat ik trek. Wij zijn het er over eens, samen kijken wij, nee-schuddend, naar het lieve geduldige gezicht van Lina. En zonder een woord te wisselen, lopen wij gebroederlijk van haar weg.
Na een rondje te hebben gedeeld, gelachen en gelopen, belanden we weer bij Lina. “Kijk eens wat ik voor jullie heb?” zegt ze. Verbaasd aanschouwen we niet één, maar twee medicijnbekertjes met vla. Bij ons alle twee komt dezelfde vraag boven, doen we het, of doen we het niet. We porren en discussiëren, met geduw en gelach. Maar ik wil het er wel op wagen en ik hoop maar dat Lina goed weet waar de gevijzelde medicijnen doorheen zijn geroerd.
Stoer pak ik een bekertje aan en neem een hapje. Het is echt te zoet voor woorden en ik kijk Wout aan die op mijn reactie wacht. Even zie ik hem en zijn vrouw voor me. Ik kan mij niet voorstellen dat die twee zó’n suikerbom in hun koelkast hebben. De gruwelijk zoete smaak negeer ik en stoutmoedig breng ik een vorm van enthousiasme over aan mijn maatje.
De verbazing is af te lezen van het gezicht van Wout en hij overweegt zichtbaar welke keus hij gaat maken. De jongensachtige ondeugendheid, van het samen iets nieuws proberen, wint het van zijn aversie tegen de geur en de kleur. Ook zijn argwaan betreft het medicijnbekertje laat hij varen. De verzorgende is zo blij met zijn ja, dat zij hem snel de vla inlepelt. Zelfs dát neemt hij glimlachend op de koop toe. We hebben iets getrotseerd! Wout en ik juichen. Hoewel ik voel dat de overwinning vooral behaald is door de verzorgende. Zij mag van mij, zichzelf trakteren op de rest van de aardbeienvla.
Jacoline Goossen 2022-02
