Els zie ik lopen in de gang, ingehaakt bij mijn collega Jean. Ik hoor hen keuvelen. Als je met Els optrekt heb je een jonge 70’er naast je lopen, die houvast zoekt in haar onzekerheid. Zij gebruikt zinnen met enkele woorden, soms zelfs stotterend. Maar je kunt met vooral luisteren, goed kijken en niet te veel invullen, erachter komen wat Els wil. Of het antwoord dan ja of nee is, meestal krijg je er een blij gezicht bij. Ik wandel het duo tegemoet. Els reageert meteen naar mij. “Ja, jij, jij, ……ja, ja, doen…!” Zij maakt zich los van Jean en loopt al lachend, knikkend en stralend op mij af.
Van Jean krijg ik snel door, dat hun wandeldoel een noodzakelijk WC-bezoek is. Hoewel ik nog roep: “Ja, ik eerst!” en zelf de WC in duik, is Els niet te verleiden voor een verschoning. Zij heeft kennelijk op gevoelsniveau onthouden wat wij vorige week beleefden en gaat de toiletruimte écht niet in. Dus lopen wij naar het centrale pleintje tussen de huiskamers. Al snel begint zij met zingen, ik doe mee en echo haar gezang. Dan zet ik een voor haar bekend lied in. Zij bekijkt mijn mond, zodat zij ziet hoe ik het woord uitspreek en doet het ogenblikkelijk na. Het swingt en klinkt, het is onvergetelijk.
Wij gaan op reis en Els bepaalt waarheen en hoe we lopen. Blij hummend komen wij aan bij een tafel met medebewoners en bieden hen een muzikaal geluksmomentje. Els laat een warme energie stromen naar iedereen en laat merken hoezeer zij hier van geniet. Gêne bestaat niet. Het komt zoals het komt. De tijd is van haar. In de laatste van de drie huiskamers ontdekt zij bekende medewerkers. “Kijk dan!” zegt zij uitnodigend en trekt mij trots dichter tegen zich aan. Wij beginnen, maar Els stopt en roept wat verbolgen: “Kijken!” En zo zet zij hen even stil in het gedruis van hun taken.
Als zij met ondeugende ogen vraagt: “Klaar of eentje?” creëren we een allerlaatste lied. Weer palmt Els iedereen in met haar expressie en er wordt geklapt. Indrukwekkend vind ik het, hoe zij haar eigen lied kan laten klinken en zo een verschil maakt voor velen. Zij neemt afscheid van mij met: “Jaaa, goed zo hè…., hihihi, dáág!” Els laat mij los en ploft uitgeblust op een stoel. Ik ga weer verder en terwijl zij mij al zwaaiend nakijkt, hoop ik voor haar dat er nog energie over is voor een toiletbezoekje.
