De ruimte is vol mensen. Er wordt taart gedeeld met koffie of thee. Een groot wit scherm licht op, met daarop een beeld en een tekst. Er klinkt gerinkel van kopjes en lepeltjes, geroezemoes en uiteindelijk een “goedemiddag dames en heren, fijn dat u er bent.”
Ik ontdek Jan aan een tafel in het midden van de zaal met een kopje koffie voor zich en bezig met een stuk slagroomgebak. Jan woont op de afdeling voor mensen die dementie hebben en hij heeft alle vrijheid om daar te zijn waar hij zich prettig voelt. Ook Jan verlegt zijn aandacht als het stil wordt, omdat de mevrouw uiteenzet wat zij die middag voor ons medewerkers te bieden heeft. Hij kijkt geïnteresseerd naar de beelden die voorbij komen van mensen, grafieken en teksten. Als er geklapt wordt, klapt hij mee. Dan komen er twee mensen op Jan aflopen.
Verrassend genoeg nemen zij, na een kus en fluisterend groeten, plaats op de stoelen naast hem. En terwijl deze dames ook wat aangeboden krijgen, lijkt Jan uit te leggen wat er gebeurt. Hij wijst naar het scherm, zwaait met zijn vorkje en kijkt tevreden knikkend naar de mensen om zich heen. Als ik even later weer afdwaal van de presentatie, zie ik tot mijn verwondering dat zij er alle drie nog steeds zitten.
Kennelijk had ik verwacht dat deze familieleden al hun creativiteit zouden inzetten om Jan uit de feestelijke informatiemiddag over VVAR en ‘zorg in de toekomst’ te halen en hun eigen plan voor deze middag zouden doorvoeren.
De zaal loopt leeg. Even later loop ik naar het drietal dat nu aan de kibbeling zit in het restaurantje van het huis. “Hoe is de middag bevallen?” vraag ik. Ze kijken op. “We konden Jan natuurlijk niet storen in zijn vergadering,” zegt er eentje lachend. “Hij had er gewoon lol in en wij dus ook.”
Wat mooi, dat afstemmen op de toevallig ontstane belevenissen van Jan. Door de aandacht op hem te richten, konden zij loslaten wat zijzelf voor ogen hadden of wat gepast zou zijn. Zij konden daardoor genieten van hun zakenman die weer even ‘boven kwam drijven.’ Ook mijn collega’s konden met deze intenties handelen en Jan alle ruimte geven. Die taart…. die was om meerdere redenen voor iedereen op zijn plaats. Wat mij betreft ziet zo ‘de zorg van de toekomst’ eruit.
