Een mevrouw van 80 jaar krijgt haast geen bezoek. Haar medebewoners in de GGZ hebben het niet zo op met de manier waarop ze gekleed gaat en hoe ze spullen bewaard. Haar zussen zijn nog ouder dan zij en haar ex-man komen slechts één keer per jaar bij haar op bezoek.
Zo komt het ook dat àls ze cadeautjes krijgt, ze gekoesterd worden. Zoals het vetplantje in het roze potje. De meeste mensen zouden het plantje met de rotte bloemetjes en 3 groene blaadjes die nog over zijn, zo in de prullenbak hebben gedaan. Zij niet en miMakker Laloo bekijkt het ook anders. Want Laloo ziet dat er deze keer een wit stokje in staat!
De mevrouw leest de verwondering en de verbazing van het gezicht van Laloo af. Meer is er niet nodig om mevrouw aan het vertellen te krijgen. “Zo is het tenminste weer wat”, zegt ze vol trots. Laloo vindt het briljant en krijgt een ingeving. Al glimlachend gaat ze wat zoeken in haar tas. “Tadaaa!” roept Laloo. Mevr. Steate kan haar geluk niet op, eindelijk weer iets vrolijks op haar tafeltje.
