Meneer Knokke (ik mag Pieter zeggen) zit rustig in zijn stoel met een tafeltje voor zich. De huiskamer om hem heen is stil. Geen mensen, geluiden of activiteiten die hem prikkelen. Alleen de krant laat van zich horen. Pieter veegt namelijk zijn duim en wijsvinger zorgvuldig over de binnenkant van zijn lip nat en pakt dan het puntje van de krant vast. Alle foto’s en letters tilt hij rustig omhoog, het papier knispert en hij legt de pagina daarna weer op een ander vel. Hij zucht ontspannen door zijn neus, tuurt over het nieuws en dan herhaalt hij deze handeling. Na een paar keer bladeren, ontdekt hij mij.
Hij begroet mij met een vriendelijk gezicht en langzaam knikken, maar deze keer zonder woorden. Voorheen zei hij nog wel eens ‘hallo’ of stelde hij belangstellend een vraag over hoe het met mij ging. “Mm,” hoor ik van hem en ik kopieer zijn ‘mm’, maar dan in een vragende intonatie. Pieter mmm’t terug. Het gaat in een optimistische sfeer zo over en weer, en op een gegeven moment stel ik hem toch gewoon een vraag. Want wat gebeurt er als hij stil blijft en niemand daardoor een gesprek met hem aangaat – dan kan het gebruiken van taal zomaar naar de achtergrond verdwijnen.
“Kun je eigenlijk nog praten?” ik kijk hem nieuwsgierig aan en glimlach uitdagend. Hij probeert er een ja uit te krijgen, maar moet eerst zijn keel schrapen en wat hoesten. Het lukt hem en hij lacht om zichzelf. “Ja. Ja hoor, het gaat goed. Ik lees altijd de krant.” Ik laat hem daarom het boek zien wat ik toevallig bij mij heb ‘De jongen, de mol, de vos en het paard’ en vraag of ik er wat uit mag voorlezen. Zijn focus verlegt hij, hij tuurt beelden makend voor zich uit en blijft begrijpend knikken. De vragen die de hoofdpersonen stellen, bieden ook ons stof tot een gesprek. Wij komen daardoor uit op de essentie van het leven: wat maakt jou gelukkig?
Zijn antwoorden raken mij, niet alleen op de inhoud, maar ook om wat er verstopt zit onder zijn zwijgen en repeterende handelingen, onder het knikken en zijn fluisterend ‘ja’ en ook achter de sticker dementie. Maar vooral raakt mij de mooie mens, die prachtige binnenkant vol levenservaring, wijsheid en belevenissen, die op dit moment een weg vonden, zo mijn luisterende oor in.
